مسافر

مسافر

و من مسافرم، ای بادهای همواره
         مرا به وسعت برگ ها ببرید.
            مرا به کودکی شور آب ها برسانید
  و کفش های مرا تا تکامل تن انگور
        پر از تحرک زیبایی خضوع کنید
دقیقه های مرا تا کبوتران مکرر
                         در آسمان سپید غریزه اوج دهید.
        و اتفاق وجود مرا کنار درخت
 بدل کنید به یک ارتباط گمشدۀ پاک.
و در تنفس تنهایی
                 دریچه های شعور مرا بهم بزنید.
         روان کنیدم دنبال بادبادک آن روز
 مرا به خلوت ابعاد زندگی ببرید.
             حضور« هیچ» ملایم را
                            به من نشان بدهید...